این جهان ما جهان " بود" هاست بودها آن را
جاودانه شعرى از دکتر آریانپور
این جهان ما جهان " بود" هاست
بودها آن را چو تار و پودهاست
هر چه هست و بود ، خواهد بود نیز
هر چه خواهد بود، هست و بود نیز
لیک پوینده است ذات بودها
خود نیارامد به سان رودها
هر چه را " این " گویی آخر " آن " شود
" این " شود نابود ، آنگه " آن " شود
در دل هر" بود " نابودان نگر
در دل " نابودها " ، بودان نگر
بود نابود است و نابودست بود
بودها زایند از نابود بود
چنبر " بود " و " نبود " بى کران
شد کمانى بهر پیکان زمان :
انچه با نابودى خود ، گشته " هست "
" بود " دیروزى است ، " بود " رفته است
چون شود نابود آنچه هست " بود "
مرغ " فردا " بال و پر خواهد گشود
مرز " دیروز" است و فردا ، روز ما
" مام " فردا " دختر " دیروز ما
سرخى اکنون توفانى ما
از سیاهى گذشته ، شد فرا
از دل سرخ کنون آید پدید
سبزى آینده ى نو آفرید
بین درون غنچه ى نوزاده اى
تخم مرده ، نو گل نازاده اى
هر چه را تو بنگرى آن یک " دو" است
هم پیام کهنه ، هم پیک نو است
" کهنه " و " نو " در ستیز بى درنگ
قلب هر چیز است یک میدان جنگ
" نو " فرو کوبد رقیب " کهنه " را
زو بپالاید حریم خانه را
زین کشاکش ، " خویش " هم دیگر شود
آنچه " نو " بوده است ، خود " نوتر " شود
" بودنى " در پویش جاوید خود
مى فزاید ، مى فرازد ، خود به خود
گل ز تخم و غنچه مى آید برون
لیک دارد چیزکى زان دو فزون
گل ، گل است و غنچه و تخم است نیز
تخم و غنچه نیست چون عطر بیز
زین سبب " آینده " پر مایه ترست
از " گذشته " هم ز " اکنون " برتراست
رفت دیروز من و امروز من
مى رود زان پس بیاید روز من
روز من " فردا " ست ، فردا روشن است
شام تیره ، بام را آبستن است
روشنى زاید ز بطن تیرگى
" زاده " بر " زاینده " یابد چیرگى
گر بخواهى ور نخواهى ، شب رود
صبح تاریخ بشر ناگه دمد
ما همه در راه صبح روشنیم
در دل تاریخ ، آن سو مى رویم
سیر ما سازنده ى تاریخ ماست
سیرتاریخى کجا از ما جداست ؟
چون دوان با شوق و آگاهى رویم
راه تاریخى خود ، کوته کنیم
جنبشى از جان ودل با چشم باز
مرد اکنون را کند آیند ه ساز
آفتاب زندگى تابنده باد
چشم ما بر طلعت آینده باد
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد