" این همه قول و غزل "

بلبل از فیض گل آموخت سخن ورنه نبود 
" این همه قول و غزل " تعبیه در منقارش / حافظ�

کوک دشتی*

کوک دشتی*

تورج پارسی

هفتم اکتبر دوهزار هشت

‌کوک دشتی

حاصل آن همه عشق
حاصل آن همه هنگامه و بی‌ داد چه بود ؟
گفتمش صبر بکن !
باز این خانه خراب ،
رسوا دل ،
توی " دشتی " کوک است .......

*درمیان دستگا های ایرانی‌ ، شور ، شور افکن است ! و دشتی اواز مستقلی است در شور که مرا با خود اشنا تر می‌ کند ....

بر رخش بین که پاییز لمیده است !

بر رخش بین که پاییز لمیده است !

تورج پارسی

هفدهم اکتبر دوهزار شانزده

هوا سردست ، از جنس ناجوانمردانه اش ، گرم پوشیده ام ، در شط جاری این همه پاییز روانم ! همه چشمم و همه دل 
بر روی شیشه ی ماشینی چشمم می افتد یک باره نجوا کردم :‌ بر رخش بین که پاییز لمیده است ! 
شکارش کردم که بفرستم برای دوستم همانکه دیدارش گاه گاهی بشود شنبه به نوروز ! بله همان دانش سارویی خودمان و تکیه کلامش : عامو داروم می میروم !!!
با مهر همیشگی

*لحظه های پاییزی را همه در ماه اکتبر دوهزار شانزده شکار کردم ... یک دوربین خیلی معمولی دارم که در واقع از طبقه محروم دوربین هاست ! سپاسگزارش هستم !

این زیبا درخت همیشه مرا به یاد شعر بیژن می اندازد

این زیبا درخت همیشه مرا به یاد شعر بیژن می اندازد و به همان معنا و نام و نشان . با مهر همیشگی

من شاپرکم دور سرت مثل سمندر
تو گُمپِ گُلُی ، گُمپِ گُلُیو خوب میشه بوش کرد ! 
بیژن سمندر

راستی بیژن یک مجموعه ی هنری است

راستی بیژن یک مجموعه ی هنری است
تورج پارسی

یک شنبه شانزدهم اکتبر دوهزار شانزده

یاد همیشگی ام از دوستی که در سکوت است ، سکوتی که آن بیماری آنرا رقم زد ! اما صدای بیژن هم چنان در گوش ها پی پیچد ! به راستی بیژن یک مجموعه ی هنری است اما سکوت با بیژن خوانایی ندارد :

فارسیانی که نام بیژن سمندر را نشنیده باشند شاید اندک باشند. تا نامش را بر زبان جاری کنی اگر شنونده‌ات ازاهالی فارس باشد، شروع می‌کند به خواندن شعر ی از او:
�شیراز می گن نازه واسه‌ی آفتاب جنگش
�قلبارو گرن می‌زنه به هم تیرشه‌ی تنگش
�بلبل تو کوچا، تو پس‌کوچا، غزل می‌خونه
شعروی تر حافظ می‌ریزه از سر چنگش

�غیر فارسی، بیژن سمندر را از طریق ترانه‌هایش می‌شناسد. اما او به تنهایی یک مجموعه‌ی هنری است، نموداری از باغ‌های سرسبز و پر گل‌وبوستان شیرازست. برای این قلم بیژن سمندر یعنی شیراز. او خوش‌نویس، شاعر، ترانه‌سرا، نوازنده‌ی تار و سه‌تار، نقاش، طراح، مترجم و پژوهشگرست. دخترانِ عاشقِ شعرهایِ بیژن اگر چه خجالتی‌اند، اما همچون درختان، سر بر دیوار کوچه‌باغ‌های احساس آدمی می‌نهند. شهر شعر بیژن سمندر پر از آوازست و سادگی با نم‌ریزه‌های باران و خاکی که مقدس است با بویی از بهار نارنج، خیلی نرم و دلنشین مثل پچِ‌ پچ کودکان :

�می‌خوام یواشتر بِگمِت مثل سمندر بِگمِت�شبی که هوا گرفته بود، 
دلُم هوای تو کرده بود

با مهر همیشگی