DCT44739 972
مرا در آینه به خاک بسپارید.
تورج پارسی
از آینه گذرکردم
بى نهایت تا بی نهایت
بی تدبیر بود خوابم .
تا ژرفای غربت فردا دویدم
حضور درد پایان مرا زمزمه کرد
آینه به لکنت افتاد
بی آنکه حتا واژه ای را بر شیشه ی تار ذهنم بکارد .
مرگم را با بغلی از شراب
و فضیلت کلام حافظ
باور می کنم
مرا در آینه به خاک بسپارید.
شانزدهم اکتبر ۲۰۰۰
