گات ها کهن ترین بخش اوستا سروده ى زرتشت است

گات ها کهن ترین بخش اوستا سروده ى زرتشت است
تورج پارسى
 گات ها کهن ترین بخش اوستا سروده ى زرتشت است که خوشبختانه از دورهاى تاریخ تاکنون مانده و جارى است . وجود وزن درگات ها گفته ى ما را تائید مى کند. رمزو رازى است که او آگانه با " مزدا اهورا  "با زبان موسیقیایی به راز نیاز ، پرسش و جستجو مى پردازد  گات که واژگان گاه ، سه گاه و چهارگاه و راست پنج گاه در موسیقى یادمان انست . تاکنون کوشش هایى جهت دسترسى به وزن اصلى گات ها انجام شده است که از آن جمله از تلاش پیگیر جان درپیر استاد دانشگاه ویرجینیاى در امریکا مى توان یاد کرد .به هر روى امید دارد که موسیقی دانان جهان مسئولانه با گات ها یعنى میراث فرهنگ بشرى که باید از آن به عنوان " از نخستین هاى کلام موسیقیاىى "نام برد ، برخورد کرده و آنرا بهتر بشناسانند . استاد دوستخواه در سایت ایران شناخت به معرفى آهنگى که به تازگى بر روى یسنه ۳۰ بند ۲ساخته شده پرداخته که در عنوان زیر آنرا می خوانید :
2: 244. چُنین گفت زرتشت! خُنیایی دو زبانی (اوستایی - فارسی) از اندرزْ سرودهای گاهانی
http://www.iranshenakht.blogspot.com/
گاهان، اندرزْسرودهای زرتشت

گاهان، اندرزْسرودهای زرتشت، کهن ترین شعرها و سخنان گوهرین یک ایرانی ی شاعر، فیلسوف و باورمند به آزادی ی اندیشه و بیان و گزینش، و یک پیام آور ِ آزادگی، آشتی جویی و اندیشه و گفتار و کردار ِ نیک، از سه هزاره پیش از این برجامانده است و همچنان در سپهر ِ اندیشه و فرهنگ ِ ایرانی و جهانی می درخشد.
به گفته ی گاهان پژوه ِ نامدار، میلز:
Lawrence Heyworth Mills
«زرتشت برای ما سخنانی آورده که هر هجای ِ آن از اندیشه انباشته است. فشردگی ی اندیشه در آنها به اندازه ای است که همانند ندارد. این رهنمودهای سه هزار سال پیش، امروز ما را از بند رهایی می بخشد. ناسپاسی ست اگر آنها را نادیده گیریم یا پنهان نگاه داریم ...حق داریم و می توانیم به آزادی بگوییم که گاهان، کهن ترین سند ِ دین ِ درونی (نیروی بازشناخت ِ نیکی از بدی/ وجدان) آدمی زاد ِ جوینده و آزماینده ی اندیشه و گفتار و کردار ِ نیک است ...شگفت اندیشه ای ست برای آن زمان و شگفت است برای همه ی زمانها، اگر بتوانیم چشمان ِ خود را برای دریافت ِ آن بازکنیم ...اگر داستان ِ اندیشه ی آدمی را ارزشی باشد، گاهان پایه ی بلندی در این داستان دارد ...
هرگز کسی به هیچ زبانی، بلندی ی ِ شگرف ِ این کهن ترین بخش ِ اوستا (گاهان) را انکارنکرده است. در کجای دیگر، در اندیشه ی ‌آدمی، چنین بلندی و شکوهی یافت شده است؟»*