ور مرا خواهی رها کن " اختیار خویش " را
ور مرا خواهی رها کن " اختیار خویش " را
تورج پارسی
آدینه یازده هم جولای دوهزار چهارده / اپسالا
گبر و ترسا و مسلمان هر کسی در دین خویش
قبله‌ای دارند و ما " زیبا نگار "خویش را
گر مراد " خویش " خواهی ترک وصل ما بگوی
ور مرا خواهی رها کن " اختیار خویش " را
دوستان گویند " سعدی " دل چرا دادی به عشق
تا میان خلق گم کردی " وقار خویش "را
ما صلاح خویشتن در بی‌نوایی دیده‌ایم
هر کسی گو " مصلحت " بینند کار خویش را
چند روزی است همین چند بیت از یک غزل سعدی به خود مشغولم داشته به طوری که شب هنگام که به رختخواب پناه می برم ، آنرا دکلمه می کنم ، گه از بر می خوانم گاه در دل زمزمه اش !
سعدی گفتمانی دارد با " یار " که از وی به نام " زیبا نگار " یاد می کند ، اوج عشق خود را در کتمان قبله دینی رقم می زند ، و بر جای آن قبله رخ یار را می نهد ! دلیل می رساند که زرتشتی ، مسیحی و مسلمان قبله ای دارند و من هم سجده گاهم رخ یارست !
در اینجا سعدی پا روی "مرز سرخ " ، قوانین سخت و بنیادی دینی می گذارد ، از این منظر رخ انسانی را قبله گاه ی قرار دادن جرم است ، کافر شدن است ! انکار کردن است ! رو در شدن با یقین های دینی است ! اما سعدی شاعراست ، سعدی از اهالی ارجمند هنرست و هنر هیچ قید ی را بر نمی تابد ! هنر آفریننده آزادگی است ! " چرا که هنر مند دنیا را متفاوت می بیند و نباید با ذهن محدود به او نزدیک شد " یک سو عشق و دگر سو هنر که پهلو به پهلو چنین قبله گاهی می سازند که سنگی نیست بلکه انسانی است ! اگر چه انسان را مرگ در می رباید اما " عشق " مرگ را در سایه می اندازد با گستره ای که دارد !
و آنگاه گامی دیگر می آفریند ، در برابر زیبا نگار ! گامی که تعبد نیست، اطاعت کورکورانه نیست بلکه که یک جور نشانه زندگی جاری است : ور مرا خواهی رها کن اختیار خویش را !!!!
در این گام عشق نمی میرد بلکه زنده تر می زید حتا آنگاه که دوستان در پرسشش می گذارندکه چرا دل به ورطه عشق سپردی که وقار و جاه و جلالت به خطر بیفتد آب پاکی روی دست دوستان می ریزد :ما صلاح خویشتن در بی‌نوایی دیده‌ایم هر کسی گو " مصلحت " بینند کار خویش را .....
به راستی در عشق شب همیشگی نیست ، عشق بی پروایی و بی باکی است ، عشق گستاخی است ، چرا که خاموشی فراموشی است ....
