دریای از دست رفته‌‌ ی یادها

شب ها و روزهای فقر در گاه نوروز !

تورج پارسی

پانزدهم ماه مارس دوهزار شانزده

بی گمان شب و روز مردمان فقیر یکی است ! یک جور و یک سان است ، به همین سبب در هر کجای دنیا که بروید فقر فقرست ! گرسنگی ، بی دارویی و بی خانمانی و.... !! چه فرقی می کند که در تهران باشد یا ریودوژانیرو !!

ترانه شب های تهران که به گمانم در ده سی خورشیدی سروده شده است یک برشی است از پایتخت کشور که در آن :

" یک‌ سو عیش و طرب، یک‌سو رنج و تعب " حاکم است و نقش پرداز !

البته فقر در شهرستان ها ابعاد دهن بازتری داشته است ! حال فقر در زمان عدل اسلامی ابعادی یافته است که هرگز قابل قیاس با زمان سرودن این ترانه نیست ! فاصله ی طبقاتی واقعا اسلامی شده است !!!!!! فقر در سرتاپای ایران !! البته بازم :‌

" یک‌ سو عیش و طرب، یک‌سو رنج و تعب "

اما ! و باز هم اما و اماتر !! فقیر هم بهار را حس می کند ، فقیر هم آرزوها دارد ، فقیر هم یک موجود زنده است ! در گاه نوروز آیا " روز " او هم " نو " می شود ؟

سخن تاریخی ویکتور هوگو را باید به یاد آورد :

. فقر بدترین دشمن نظم و قانون است. فقر نیز، همانند جهل، شبی تاریک است که الزاما میباید سپیده ای بامدادی در پی داشته باشد."

ویکتور هوگو، سخنرانی در مجمع قانون گزاری فرانسه

پانزده ژانویه ۱۸۵۰

شب های تهران

ترانه سرا کریم فکور

آهنگ مجید وفادار

شب‌های تهران، می‌کند پنهان

صحنۀ بسیار، از چشم انسان.

زین شب‌ های تار، مانده یادگار

راز بی ‌شمار، بهر عاشقان.

هرشب این سرزمین پر ز ماجراست