عقلم از خانه برون کن و برقص

عقلم از خانه برون کن و برقص

عقلم از خانه برون کن و برقص

رقص نیایش است ، فارغ شدن از خود تا اوج پرواز . رقص زمزه ای است باخود، گریستن است ، خندیدن است ، رقص فریاد سکوتست . رقص خود بودنست

 همیشه برقص

تورج پارسی

عقلم از خانه برون کن و برقص

خاک عالم بر سرم کن و برقص

فکر بدنامی مکن ، از خود خرابم کن خراب

لخت در کویم بگردان و برقص

از تن و از چشم و از لب های خود

تشنه تر از تشنه ام کن و برقص

تا برقصی آسمان هم وارهد از خویشتن

بند از من نیز بگشا و برقص

"

کامم از تلخی اگر چون زهر "هست

زهر در جام میم ریز و برقص

در حریم عشق می سوزم چو شمع

آتشی بر خرمنم زن و برقص

عابدم برلحظه های رقص تو

کولی سر گشته ام کن و برقص

تو پریایی ، دل آرایی، بتى ، افسانه ای

بفریبم ، بفریبم همچو کودک و برقص