دریای از دست رفته‌‌ ی یادها

با درودی به ستوده زن دادگر نسرین ستوده

تورج پارسی

دیشب همچون سب های دگر از دست بی دادی که بر میهنم حاکم است نتوانستم بخوابم ! وکیل دادگستری را به اتهام دفاع از موکل خود به زندان می اندازند و با وحشتانکترین شیوه او را به سوی مرگ می برند ، نیک آگاهیم که خودکامگان تاریخ ترسوترین . نادان ترین ، کینه توزترین ، بی شرم ترین و بیمارترین " دو پایی " هستند که فاصله تاریخ و زباله دان تاریخ نمی توانند بشناسند ! به سبب پارانویا ، قدرت خدایی دارند و مردم نیز برده اند ! اگر نرون مجسمه چندین و چندمتری برای خود ساخت ، و آسیاب قدرتش با خون حتا همسر و مادرش چرخید نرون های مذهبی هم به همین بیماری دچارند . دیشب چیستای سال بیست و دوم شماره ی ده را می خواندم / پرویز شهریاری میراث های گران بهایی از خود به یادمان گذاشته است / به شعری از علی جعفری مرندی ( کارگر )به نام " ره آورد " رسیدم که شاید بارهای بار خوانده ام آنرا به همین سبب در اینجا می آورم ، با درودی به ستوده زن دادگر نسرین ستوده !

چه سازم که بارم به به منزل رسد

مرا کشته ، روزی به حاصل رسد

چه سازم که با این خون دل

نلغزد مرا پای همت به گل

ز حال دل خویش گویم که را

که در یابد او روزگار مرا

چگونه برآرم سیه شام خویش

" سحر " را ببینم به فرجام خویش

چه گویم بدان یار فرخنده کیش

که رخ بر نتابد ز آینن خویش

نگوید زمان را که بی بار بود

همه حاصلش وهم و پندار بود