بیژن سبب آشنایی من با دکتر نسرین رنجبر ایرانی شد

بیژن سبب آشنایی من با دکتر نسرین رنجبر ایرانی شد
تورج پارسی
دکتر بیژن سمندر در اردی بهشت سال هزار سی سد و هفتاد دو یعنی بیست سال پیش  غزلی سرود  که نام کتاب شعری از منصور اوجی را به نام " کوتاه چون آه " را بر آن گذاشت . این غزل را من یک لالایی عاشقانه نام گذاشتم ، ملایم است ، ظرافت یک سیمفونی را دارد ، گلایه آمیزست ، هوشدار می دهد که عمر گل کوتاه است نگذار که به خزان بکشد ، اگر چه غزل در " اوج " موسیقیایی پرواز می کند اما در" فرود " زمزمه می شود ، گلایه می کند ، هوشدار می دهد بر می شمرد گلایه را عاشقانه چرا که  چشم پای یار ست ، بی تاب است واژگان نرمند حتا تا آن جایی که که یار را " بی مهر همه عالم " می نامد .
غزل جان جهانی شد گفتنی چرا که از خاک شیراز سرشته شده بود . بیژن به من نوشت : بنا به نوشته ى تلاش ، سال اول شماره ۳۹ جمعه ۵ شهریور ۱۳۷۲برابر با اگوست ۱۹۹۳. این غزل مورد استقبال قرار می گیرد " ازجمله خانم نسرین رنجبر ایرانی که ازدوستان سمندر ست از این ناب غزل رویایی استقبال می کند با همان مهر واژگانی ، نسرین نیز از خاک شیراز روییده است !.
کوتاه چون آه
بیژن سمندر
کوتاه بود عمرم چون آه نمی دانی               
 تو زندگی گل را کوتاه نمی دانی   
چندیست سخن با من کم از ته دل  گفتی      
شاید که مرا چندان دلخواه نمی دانی   
ما همره هم بودیم ، من راه خطا رفتم ؟  
 یا اینکه مرا با خود همراه نمی دانی
سد نامه نوشتم من ، سد راه نشان دادم
 یا نامه نمی خوانی ، یا راه نمی دانی
می دانی و می بینی من بی تو چه بی تابم    
باز اینهمه را گویی ، گهگاه نمی دانی   
میلاد منت دیگر ، هر سال به خاطر نیست   
یا روز نمی جویی ، هم ماه نمی دانی
گفتم تو چه می دانی از عشق چها دیدم    
گفتی که تو می دانی ، والله نمی دانی
بی مهر همه عالم ، از ما که گذشت اما   
تو قدر سمند را ، ای ماه نمی دانی    / اول اردی بهشت ۷۲ کالیفرینا
پاسخ دکتر نسرین رنجبر ایرانی به بیژن

عمرت نبود کوتاه ، هر چند به گل مانی      
                                                         آن به که نگوید سرو ، از رسم زمستانی
آنرا که دل از عشقی ، زنده است  کجا میرد؟
  بر دفتر این ایام ،جاویدتو می مانی  
کوتاه بود چون آه ، عمر من و عمر گل
                     او جامه درد پیدا ، زین غصه من  اما, نی
با نامه،  غم دل را ای کاش نمی گفتی
                                                که اش لطف دگر باشد ، در گوش که می خوانی
میلاد تواش دیگر در خاطر عاطر نیست
                                                    داد از غم شیدایی ، نفرین به پریشانی
بس کن گله را کز دل کم با تو سخن گوید
                                                   مکتوب نگاهش را گویا که نمی خوانی
تو پشت به ما کردی ، شیراز و رها کردی                                                  
پرسی که خطا کردی ، یعنی که نمی دانی
گفتی که هنوزاز عشق بی تابی و بی طاقت
                                                     تا باد چنین بادا ، تا هست چنین مانی
با مهر همه عالم ، این رسم کجا باشد
                           دل داده ی دیرین را بی مهر تو می خوانی                                                 نسرین رنجبر   هامبورگ             
غزل  نسرین با بن و ریشه ، از دل بر آمده با واژگانی کار ساز و کارستان  . آنچنان  پروپیمان شعر استوار است که در بیتی کوتاه جهانی را در خود جاداده یا به عبارتی دیگر بحری در کوزه ای :
  آن به که نگوید سرو ، از رسم زمستانی
سرو  باچهار فصل معاصرست و صفتش آزادگی است و نمودار ی است از راز بقای طبیعت . سرو یا
Cypres
از نشانه های ایران باستانی است ، این درخت همیشه سبز که نشانه ی زندگی است در ستون های تخت جمشید واژه ى ایران را معنا می کند : سرزمین آزادگان
سرو شکسته یا بر گشته به معنای فروتنی و افتادگی است که برآیند آن آزادگی است . نسرین در این غزل هم پروازی در اوج کرده است هم بسیار ماهرانه سرو را به کار گرفته است .
اما به نسرین بگویم که سمندر پشت نکرده و شیراز را رها نکرده است در شعر شیراز از گل بهترو ، نشان می دهد که . نوستالژی رادر بلندایی پراز غم و غصه فریاد می کند . چرا که به گفته ی سعدی :
باد و صبح و خاک شیراز آتشى  است 
هر که را در وی گرفت آرام نیست
از نسرین بی خبر ماندم تا در کوچه پس کوچه های شهر فیس بوک یافتمش ، نوشت به من که :دست شما درد نکناد. مطلب را همین حالا خواندم و شعرهای دوست مشترکمان را از نگاه مهرآمیز و ظریف بین شما مرور کردم. از لطف و مهر شما نسبت به شعر خودم هم سپاسگزارم . شاد بمانید.