دریای از دست رفته‌‌ ی یادها

برخی هنگام در کوچه باغ های شیراز در پی حافظ داننده ی " راز " می گردم

تورج پارسی

دوشنبه شانزدهم نوامبر دوهزار چهارده

برخی هنگام در کوچه باغ های شیراز در پی حافظ داننده ی " راز " می گردم ، آن لحظات و دورنمای نظر و نگاهش به پیرامون ، به سیه چشمان دیار ، لاف عقل و توبه "می " و سر شاخ شدن هایش با واعظ و محتسب که از یک اوخور می خوردند و چون به خلوت می رفتند آن کار دیگر می کردند ، همچون محتسبان و واعظان امروزی !

اهل پنهان کاری نیست ، می نوشد و خوب هم می نوشد چرا که می " حال می آورد ، کرامت می فزاید و کمال هم ! و تازه با بانگ چنگ می نوشد، در حالی که می داند " محتسب همه جا سایه وار هست و تیز هم !
شایدم همچون ممدوحش شاه شجاع پسر امیر محمد مظفر " در ادمان *شراب چنان مولع * می شد که مستی به مستی متصل می گشت و از دست ساقیان گل فام هم جز می گل فام نمی گرفت "
در دیوانش که محرم راز مردمانست
هفتاد و سه بار واژه " شراب "
نود و هفت بار واژه " باده "
دویست و چهل بار واژه " می " آمده است !

در شعر هیچ شاعری به اندازه ی حافظ "نظر و نگاه " ندیدم ، نظر و نگاهی که گذرا نیست بلکه ژرفا کاوست اااا که میان چشم و نظر و نگاه پیوند آشکارست ، سد و بیست بار چشم ، پنجاه و شش بار نظر و شش بار نگاه . تفاوت نگاه و نظر این است که نظر می ماند ، جاری می شود تا به " آن " می رسد ! البته آنکه " آنی " دارد ...

تاب بنفشه می دهد " طره ی" مشک سای تو
پرده ی غنچه می درد " خنده ی " دلگشای تو
یک زیبا نگری موسیقیایی ، بوی طره ی مشک سا و خنده ی دل گشا ، شایدم در مهتاب شب شیراز " خیال " این چنین بی پروا و باک " شاه نشین چشم " شده است . هرگاه این غزل را می خوانم صدای همیشگی عاشق "داریوش رفیعی " در گوشم فغان می کند آن هم چه فغانی که باید به جای " جام " در کنار " خم" یله کرد و بس ! پرست از گام های موسیقیایی ، لبریزست از زیبا پسندی و زیبا شناسی ! بی پایه و بنیان نگفت که : تا بدانی که به چندین هنر آراسته ام !
تاب بنفشه می دهد " طره ی" مشک سای تو
پرده ی غنچه می درد " خنده ی " دلگشای تو
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
* ادمان : پیوسته شراب خوردن
* مولع : آزمند ، حریص