باز نشر مردی که همیشه خود نت روزگار بود

امروز از بانوی کوشا و پویا فروغ بهمن پور خواندم :

پس از گذشتن شش سال از مرگ "پرویز یاحقی" سرنوشت ارزشمندترین آرشیو موسیقی ایران همچنان در هاله ای از ابهام قرار دارد...پس از انقلاب و در جریان خانه نشینی بزرگان موسیقی یاحقی با کمک "دکتر صادق طباطبایی" یک استودیوی مجهز در خانه خود راه انداخت... از بزرگانی چون: جلیل شهناز٬ حسن کسایی٬ فرهنگ شریف٬ محمودی خوانساری٬ فضل الله توکل و دیگر استادانی که اجازه ورود به ساختمان رادیو را نداشتند خواست تا پس از این کارهای خود را در استودیوی او ضبط کنند...صدها ساعت موسیقی از ناب ترین لحظه ها ضبط شد و در تمام این سالها یاحقی با تمام توان خود از ٱنها مراقبت کرد. خود من بارها استاد را دیده بودم که با چه وسواسی از این آثار نگهداری می کرد.پس از فاجعه مرگ او این آثار از منزل استاد خارج شد...باقی ماجرا بماند..
.............................................

باز نشر

مردی که همیشه خود نت روزگار بود

تورج پارسی

یکم فوریه دوهزار پانزده

امروز دنیا برای دل تنگم کوچک بود ، خانه ابری و چشمانی بارانی داشتم ، فیلم زندگی مردی را دیدم که " همیشه خود نت روزگار بود " به دنیای بی کرانه ی پرویز رفتم به یاد دانشمند روسی افتادم ، عادت داشت که با سرعت غیرقانونی ماشین براند ، تذکرش دادند فایده نکرد تا سرانجام تصادف کرد ، غرب و شرق - پیش از فروپاشی شوروی - دست به دست هم داند تا نجاتش بدهند
نگذاشتند بمیرد ، از او پرسیدند چرا با این سرعت سرسام آور می رانی ؟ پاسخ داد فضا برایم تنگ است !
پرویز هم فضا برایش تنگ بود ، او همیشه نیاز به فضای بی کرانه داشت ، آفرینش یعنی دربی کرانگی شناور شدن ،شوبرت می گفت : به این منظور در جهانم که آهنگ بسازم !
یعنی بدون ساختن ، بدون آفرینندگی ، بدون فضای بی کرانه جهان مفهومی ندارد .حکومت محترم اسلامی !! پرویز را زنده به گورکرد اما اودر خانه و در تنهایی خسته کننده اش کلبه ی موسیقیایی ساخت و کارهای خود را از سیر تا پیاز ازطریق ضبط با دوربین به دست تاریخ سپرد ،
آثار منتشر شده و منتشر نشده ی پرویز" آثار ملی ایران " محسوب می شود و می باید از آن پاسداری بشود و در اختیار ملت ایران قرار بگیرد.