زهی کبوتر سپید آشتی!

یکی از قصاید نامور ادبیات پارسی ، قصید فغان ز جغد جنگ و مروای ملک الشعرا بهارست در این بخش صلح و آشتی را پیا م آورست :‌
زهی کبوتر سپید آشتی!
که دل برد سرود جانفزای او

کجاست دور یاری و برابری؟
حیات جاودانی و صفای او
فنای جنگ خواهم از خدا که شد
بقای خلق بسته در فنای او
زهی کبوتر سپید آشتی!
که دل برد سرود جانفزای او
رسید وقت آنکه جغد جنگ را
جدا کنند سر به پیش پای او
بهار طبع من شکفته شد چو من
مدیح صلح گفتم و ثنای او
بر این چکامه آفرین کند کسی
که پارسی شناسد و بهای او
شد اقتدا به اوستاد دامغان
« فغان از این غراب بین و وای او»