پانزدهم اسفند به مناسبت روز درخت کاری
پانزدهم اسفند به مناسبت روز درخت کاری
تورج پارسی
هفتم مارس دوهزار چهارده
در سال نماى ما روز۱۵ اسفند از ویژگى هایی برخوردارست یکى که زاد روز استاد پورداود است و یکى هم جشن درخت کارى است ، اما شوربختانه امروزه در سرزمین ما نه تنها نمى کارند بلکه از ریشه در مى آورند ، ما با حراج بى سابقه محیط زیست ، میراث فرهنگى و.. روبرو هستیم .این فاجعه یک سونامى ممتد است ،
به راستى به کجا مى برند ما را ؟
نیاکان ما آب ، آتش ، خاک و آتش را گرامی می داشتند و این چنین به شکل فردی و همگانی ازمحیط زیست نگهبانی می کردند . این گرامی داشت نزد زرتشتیان هم چنان ارجمندست ، چناچه پس از زاده شدن هر فرزندی ، خانواده در خانه یا نزدیک محل زندگی خود خود " نهال درخت " همیشه سبز ی مانند سرو یا کاج می کارد و ازآن پرستاری می کند، بدین گونه کودکان می آموزند آنچه که امروز کاشته می‌شود برای آیندگان است .امروزه نیز برگزاری جشن گهنبارها یکی دیگر از ویژگی های نگهداشت محیط زیست است .
چنانچه گفته شد فرهنگ ایران باستانی نگهداشت محیط زیست را یک وظیفه فردی و همگانی می دانست که با خردوری آنرا سامان می بخشید ،ثعالبى در رویه ۱۰۱ تاریخ خود مى نویسد :
"بیشتر کشش درونى کیقباد ( کی کواد ) به آبادانى بود . وى آبادى را به زندگانى مانند مى کرد و ویرانى را به مرگ و ناپسند مى دانست که یک ارش*از زمینى را ناکاشته و افتاده ببیند و آن را به فال بد مى گرفت چنانچه که زمین آباد را نکو فال مى پنداشت . وى دوست مى داشت که هنگام سرسبزى و شادابى کشتزارها بر جاهاى بلند بنشیند و بر آن مناظر بنگرد "
در اینجا در نیایش درخت هم آوا می شوم با زنده یاد سیاوش کسرایی
تو قامت بلند تمنایی ای درخت
همواره خفته است
در آغوشت آسمان
بالایی ای درخت !
دستت پر از ستاره و جانت پر از بهار
زیبایی ای درخت !
وقتی که بادها
گیسوی سبزفام تو را شانه می کنند
غوغایی ای درخت !
وقتی که چنگ وحشی باران گشوده است
در بزم سرد او
خنیاگرغمین خوش آوایی ای درخت !
در زیر پای تو، اینجا شب است و شب زدگانی که چشمشان، صبحی ندیده است
تو، روز را کجا ؟!
خورشید را کجا ؟!
در دشت دیده ، غرق تماشایی ای درخت !
چون با هزار رشته تو با جان خاکیان، پیوند می کنی
پروا مکن ز رعد !
پروا مکن ز برق، که بر جایی ای درخت !
سر بر کش ای رمیده که
همچون امید ما
با مایی ای یگانه و تنهایی ای درخت !
