به کجا ی این شب تیره بیاویزم قبای ژنده ی خود ر
به کجا ی این شب تیره بیاویزم قبای ژنده ی خود را
به کجا ی این شب تیره بیاویزم قبای ژنده ی خود را
نیما
باید و بایسته است که هم از زندگان دفاع کرد و هم از میراث فرهنگی نیاکانی یعنی اعتبار تاریخی مان .
تورج پارسی
چند سال پیش در سایت کمیته بین المللی نجات پاسارگاد نوشتم و اینک دوباره آنرا باز نشر می دهم ، برای آگاهی بیشتر از غارت و تخریب میراث فرهنگی به سایت زیر نگاهی بیندازید :
http://www.savepasargad.com/
یادم مى آید در آن سال که موشک هاى صدام مسلمان سرزمین گبرها را هر روزه می زد و قادسیه را گرد گیری می کردند ، یک روز جهنمی که بیش از سدها بار چغاز زنبیل ، هف تپه ، پل دختر ، اندیمشک و دزفول را موشک های یا حسین برادر صدام می کوبیدند روبروی محل کارم باستان شناسان سویدى در زمین یک خانه ی مخروبه مشغول جستجو بودند تا شاید کهنه آجری بیابند و برگی حتا سد ساله به تاریخ خود و جهان بیفزایند.. آنچنان نابود بودم که کیفم را برداشتم و از دانشکده زدم بیرون آمدم سروقت باستانشناسان و در یک موقعیت به قول زنده یاد خانم دلکش آشفته حالی به آنها گفتم شما به دنبال یک اجر کهنه در تکاپو هستید اما صدام دارد تمدن چند هزارساله را در شوش ، هفت تپه و چغاز زنبیل با کینه شتری داغان می کند ، یکی از آنها جلو آمد و دستم را گرفت و دو تا سه بار گفت متاسفم ، من در شوش با گروه باستانشناسان بوده ام ، من به سهم خود اعتراض خواهم کرد ! و موضوع را برای دانشجویانش بازگو کرد اینک برادر صدام نیست که می کوباند همانطور که در مقاله ی آقا یا خانم شیفته آمده است :دستان کوچک و ناتوان ما، نه به کار میراث سازی می آیند و نه به درد میراث داری می خورند. اندیشه های حقیر ما برای ساختن تازه ها، جز به تخریب گذشته ها نمی اندیشد و آنچه می سازد نیز به نابودی محکوم است . این واژه ى دو حرفی ما واقعا کیست ؟ این ما کیست که با تخریب گذشته راه را بر آینده می بندد ؟آیا دکتر برنارد لاوان استاد دانشگاه هارواد برنده ی جایزه ى صلح نوبل فریاد شما و من را شنید که گفت :هیچ کس حق ندارد خاطره ی گذشته انسانیت را از روی زمین بزداید و آینده را به خطر بیندازد
باید یادآور شد که اگر انسان ارزشمندست ، میراث فرهنگی انسان نیز ارزشمندست . سکوت بر بی دادی که بر میراث فرهنگی می گذرد نه تنها ما بلکه آیندگان را شرمنده خواهد کرد . باید و بایسته است که هم از زندگان دفاع کرد و هم از میراث فرهنگی نیاکانی یعنی اعتبار تاریخی مان .
دکان می فروشان هرگز مباد بسته
دکان می فروشان هرگز مباد بسته
عبرت نائینی
دکان زاهد شهر یک باره گشت بسته
سرمایه اش ریا بود ، گردید ورشکسته
گر بسته شد دکانش ، گو بسته باش دائم
دکان می فروشان ، هرگز مباد بسته
..
با سپاس از فرزانه نادر رایی که همگان را مهمان کرد
.
*محمد علی مصاحبی نایینی با نام عبرت نایینی شعر می سرود او در سال ۱۲۴۵خورشیدی در نایین به دنیا آمد و در سال ۱۳۲۱ در تهران درگذشت
بهشت گناهکاران
بهشت گناهکاران
اسد رخساریان
این زندان است
زندانی که بی دریغ
به تماشای احتضار قربانی
سرود ستایش را
زیر دندان های کرم خورده ی هزاران هزار ساله جویده است،
بهشت گناهکاران است
و در کنار درخت سیب
دار بلند را
جز از برای معصومان
بر پا نمی دارند
- که خواب مقدّسان بر شده از گورهای کهن را تعبیر می کنند
با کوفتن پتکها
بر مغزها
و تازیانه ها
بر استخوان و گوشت.
و بیداری در آرزوی خواب مرگ میگذرد
که اسیران در باد رها شده اند
و آن که نجات یافته
در جنون و اندیشه اش
زخمهای خلق خدا را
با لبان برآماسیده
بوسه میزند.
با ژنده پوشان رها شده در باد
در کوچه ها و خیابانها
در مزارها و کارگاهها
دعای آهسته ایی
زمزمه می شود
که تنها سکوت می نیوشدش.
این زندان است
با سنگنبشته ایی
بر پیشانی هر سنگ
و با استخوانی
به دندان هر خشت.
و مذبح مذهب خدایان تشنه به خون را
در این فضا
فرشتگان عدالت حلقه کرده اند
که آواز شکنجه سر میدهند
بذر کینه می پاشند
و معصومیت
در بازار ایشان
گوهری ست
که در کالای تاجران اش می پیچند و
برق خیال
در نگاه خریداران می تابانند.
و سرود خوشی طنین می اندازد
در شامگاه خونین این دژ مست
هنگام که شراب توهّم زندانبان و زندانی
یر یک خمره می جوشد
و پندار تلخی شکل می گیرد
در ضمیر آزادی
که برای ایشان رهایی نیست
در ضمیر ریبایی
که نشو و نمای اش را
مجالی نیست
نیست.
1370
شروه ای برای " منیر سملالی " مردی که در سی و سه سالگی هم سفر r
شروه ای برای " منیر سملالی "
مردی که در سی و سه سالگی
هم سفر راه دور مرگ شد
***
چه آسان بود مرگ
پاورچین آمد
و اتاق خالی شد از تنهایی
تورج پارسی .دهم ماه جولای ۲۰۱۱
گلی هم سفر منیر باد